تنہائی
اقبال لاہوری
بہ بحر رفتم و گفتم بہ موجِ بی تابی
ہمیشہ در طلب استی چہ مشکلی داری
ہزار لؤلویِ لالاست در گریبانت
درونِ سینہ چو من گوہرِ دلی داری؟
تپید و از سرِ ساحل رمید و ہیچ نگفت
بہ کوہ رفتم و گفتم کہ این چہ بی دردیست
رسد بگوشِ تو آہ و فغانِ غم زدہ ای؟
اگر بہ سنگِ تو لعلی زِ قطرہءِ خون است
یکے در آ بہ سخن با منِ ستم زدہ ای
بخود خزید و نفس در کشید و ہیچ نگفت
رہِ دراز بریدم زِ ماہ پرسیدم
سفر نصیب، نصیبِ تو منزلیست کہ نیست؟
جہان زِ پرتوِ سیمایِ تو سمن زار است
فروغِ داغِ تو از جلوہءِ دلیست کہ نیست؟
سوئے ستارہ رقیبانہ دید و ہیچ نگفت
شدم بہ حضرتِ یزدان گذشتم از مہ و مہر
کہ در جہانِ تو یک ذرہ آشنایم نیست
جہان تہی زِ دل و مشتِ خاکِ من ہمہ دل
چمن خوش است ولی درخورِ نوایم نیست
تبسمے بہ لبِ او رسید و ہیچ نگفت
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
ترجمہ
از محمد یعقوب آسی
میں ساحل تے جا پچھیا، کجھ بول سمندر یار
تینوں کیہ اچواہیاں لگیاں کیوں آندا نہیں قرار
تیری جھولی دے وچ لشکدے پئے موتی لکھ ہزار
پر میرے دل جیہا ہے کوئی؟ تیرے پلے دھڑکن ہار
اُس لہر سمیٹی، نسیا، نہیں کیتی کجھ گفتار
میں جا پربت نوں آکھیا، تینوں دَرداں دی کیہ سار
کدی تیرے کنیں اتری؟ دکھیاں دی کوک پکار
نہیں اک وی قطرہ لہو دا، تیرے وٹے دا کیہ بھار
میں کٹیا ماریا کہہ رہیآں، آ کر گلاں دو چار
اوہ اپنی جائی ہلیا، نہیں کیتی کجھ گفتار
میں لمیاں واٹاں ماریاں جا پہنچیا چن دوار
دس چنا! پندھاں ماریا، تیرے لیکھیں کوئی قرار؟
تیری لو وچ دھرتی لشکدی، جیویں چنبے دا گلزار
تیرے اندر دیوا مچدا؟ کوئی سیکا؟ کوئی وِہار؟
اس تارے ولے گھوریا، نہیں کیتی کجھ گفتار
چن سورج گیا الانگھ تے، میں اپڑیا اُس سرکار
تیرے سب جہانیں مالکا کوئی نہیں میرا یار
ایتھے دل والا نہیں اک وی، میں سارا دھڑکن تار
تیرا گلشن سوہنا رج کے، میرا بولن نہیں کچھ کار
اوہ نمھا جیہا مسکا پیا، نہیں کیتی کجھ گفتار
۔۲۸۔اپریل ۲۰۱۶ء
No comments:
Post a Comment