غزل پنجابی ۔ چھولیاں دا وَڈھ اے

غزل ۔۔۔۔۔ نخرے جوانی سب سنگ جاندے چھَڈ اے یار دا وچھوڑا بھن توڑ دیندا ہَڈ اے ایناں نہ اُلاہنگ چاچا، منہ بھار ڈگیں گا پیر دھر جوڑ کے ایہ راہ ذرا اَڈ اے مَتھے وَٹ پا کے سلام جیہڑا آکھیا ای طعنیاں مروڑیاں دی لدی ہوئی گَڈ اے جیہو جیہا تُوں ایں مینوں آپ جیہا جان لَے کُڑمیں وِہار کوئی چھولیاں دا وَڈھ اے؟ ساڈے نال رہیں گا تے لگ پتہ جائے گا لڑن بھڑن کٹھا اے، تے کھانا پِینا اَڈ اے نکی جیہی گل نوں وی جَر نہیں سکدا چندرا گواہنڈ ساڈا چھپڑی دی ڈَڈ اے خورے کیہڑے سورجاں نے نگہ اوہدی مار تی جھاکدا اوہ چاننی چ اکھاں ٹَڈ ٹَڈ اے راواں، بادشاہواں نال آڈھا لا بیٹھا واں پچھے دونویں پئے نیں تے اگے میرے کھَڈ اے گنڈھیاں توں وَدھ کے ہواڑھ آپ چھڈدے اتوں مینوں کہندے نیں: ایہ رائیں اے، اُجڈ اے دھُپ ہووے، چھاں ہووے، بھانویں ہون کنیاں آسیؔ بڑا میسنا جے، ڈَنگ لیندا کَڈھ اے ۔۔۔۔۔۔ محمد یعقوب آسیؔ : یکم مئی ۲۰۲۰ء