غزل
ہنجواں اگے لا لے ٹھل
کسے طرحاں نہ کھلے گل
شہر دیاں سڑکاں تے بھِیڑ
اٹھ دلا! جنگل نوں چل
بے شک میرا حال نہ پُچھ
اپنی خیر خبر تے گھل
ویکھ میرے سینے دے پھَٹ
ویکھ نہ اپنے ہتھاں ول
محفل نوں تڑپھا دیندا ایں
کتھوں سکھیا ای ایہ ول
ساڈے ورگے لوکاں دے لئی
اکو جہے نیں اج تے کل
ویلا تھوڑا منزل دور
رستے وچہ نہ بہہ، اٹھ، چل!۔
کھڑا کھڑوتا سک جاندا اے
جس رُکھ چڑھدی امبر ول
حسن کہانی پڑھ بیٹھا ایں
آسیؔ عشق دا ورق اتھل
۔ ۲۵؍ اگست ۱۹۸۵ء
No comments:
Post a Comment