غزل: مولانا روم، ترجمہ: محمد یعقوب آسیؔ

غزل: مولوی

نہ مَن بیہودہ گردِ کُوچہ و بازار می گردم

مذاقِ عاشقی دارم پئی دیدار می گردم

خدایا رحم کُن بر من پریشان وار می گردم

خطا کارم گناہ گارم بہ حال زار می گردم

شرابِ شوق می نوشم بہ گردِ یار می گردم

سُخن مستانہ می گویم ولے ہشیار می گردم

ہزاراں غوطہ ہا خوردم دریں دریائے بے پایاں

برائے گوہرِ معنی بدریا پار می گردم 

گہی خندم، گہی گریم، گہی افتم، گہی خیزم

مسیحا دَر دِلم پیدا و مَن بیمار می گردم

بیا جاناں عنایت کُن تو مولانائے رومی را

غلامِ شمس تبریزم قلندر وار می گردم

ترجمہ: محمد یعقوب آسیؔ

میری مت نہیں ماری، جو میں وچ بازاراں پھردا

عشق چواتی من وچ لائی تانگ دیداراں، پھردا

ربا سوہنیا رحمت کر دے، پھردآں حال ونجائی

بھلن ہارا، اوگن ہارا، حالت زاراں پھردا

پریم دی گھوکر چڑھی اے مینوں پھردآں یار دوالے

گلاں ولوں جھلا، دچوں جیوں ہشیاراں پھردا

غوطے مارے لکھ ہزاراں، حرف سمندر اندر

لبھاں موتی معنیاں والے، آراں پاراں پھردا

ہسدا، روندا، ڈِگدا ڈَھیندا، پھیرے ماری جاواں

دارو میرےاندر، پر میں وانگ بیماراں پھردا

آمل جانی، رومؔ نمانے تےکچھ کرم کما دے 

شاہ تبریز دا نوکر نچدا، باراں ٹھاہراں پھردا

۔۔۔ یکم مئی ۲۰۲۰ء