فارسی غزل
علامہ اقبال
صورت نہ پرستم من بت خانہ شکستم من
آن سیلِ سبک سیرم ہر بند گسستم من
در بود و بنودِ من اندیشہ گمانہا داشت
از عشق ہویدا شد این نکتہ کہ ہستم من
در دَیر نیازِ من، در کعبہ نمازِ من
زنّار بدوشم من، تسبیح بدستم من
سرمایۂ دردِ تو غارت نتوان کردن
اشکی کہ زِ دل خیزد، در دیدہ شکستم من
فرزانہ بہ گفتارم، دیوانہ بہ کردارم
از بادۂ شوقِ تو ہشیارم و مستم من
۔۔۔۔۔۔۔۔۔ پیامِ مشرق
پنجابی ترجمہ
محمد یعقوب آسی
میں صورت چھڈی پوجنی، بت خانہ دتا بھَنّ
میں کانگ چڑھے دریا دی، جس روڑھے سارے بَنھ
مت وجی سوچیں ڈبیاں، کیہ میرا ہون نہ ہون
مینوں عشق سیانے دسیا، اوئے اپنے ہون نوں مَنّ
کدے جا بتاں نوں پوجیا، کدے کعبے پڑھی نماز
کدے گلمے جنجو پا لیا، کدے تسبیح ونوں وَنّ
تیری پیڑ کمائی عشق دی، میں کیویں گواواں دس
جیہڑے اتھر دل چوں پنگرے، اوہ نیناں دے لئی دھَنّ
میں پھردا وانگ سودائیاں، میری عقل بھری گفتار
تیرے پیار سکھائیاں مستیاں، تیری پریت چکائے کَنّ
۔۔۔ منگل ۲۱؍ جولائی ۲۰۱۵ء
No comments:
Post a Comment