داغِ تنہائی
رہیؔ معیری
آن قدر با آتشِ دل ساختم تا سوختم
بی تو ای آرامِ جان! یا ساختم یا سوختم
سرد مہری بین کہ کس بر آتشم آبی نزد
گرچہ ہمچون برق از گرمی سراپا سوختم
سوختم اما نہ چون شمعِ طرب در بینِ جمع
لالہ ام کز داغِ تنہائی بہ صحرا سوختم
ہمچو آن شمعی کہ افروزند پیشِ آفتاب
سوختم در پیشِ مہ رویان و بی جا سوختم
سوختم از آتشِ دل درمیانِ موجِ اشک
شور بختی بین کہ در آغوشِ دریا سوختم
شمع و گل ہم ہر کدام از شعلہ ای در آتشند
درمیانِ پاکبازان من نہ تنہا سوختم
جانِ پاکِ من رہیؔ خورشیدِ عالم تاب بود
رفتم و از ماتمِ خود عالمی را سوختم
ترجمہ
محمد یعقوب آسیؔ
دل دے بھانبڑ نال بن آئی میں سارا سڑ گیا
پر، جے تیرے نال نہیں بندی، میں کلا سڑ گیا
ہائے بے درداں نے پانی دا نہ چھٹا ماریا
لشک وانگوں آودی گرمی دا مارا سڑ گیا
شمع وانگر نہ جو وچ محفل دے چانن ونڈدی
لالے وانگر میں اکلا وچ صحرا سڑ گیا
دیوے وانگوں مینوں یاراں سورج اگے بالیا
حسن والے دیکھدے رہے میں وچارا سڑ گیا
میں تے سڑیا ہنجواں وچکار دل دا ساڑیا
میری قسمت شَوہ دیاں موجاں چو گھریا سڑ گیا
شمع ہووے پھل ہووے سڑنا دونہاں دا نصیب
ایہ نہ سمجھو پارساؤ میں اکلا سڑ گیا
جند میری انج سی جیوں لشکدا سورج ساں میں
میں گیا، پر میرے سڑیاں شہر سارا سڑ گیا
۔۳۰۔اپریل ۲۰۱۶ء۔
No comments:
Post a Comment