۔’’غنی کشمیری‘‘۔
اقبال لاہوری
غنی آن سخن گوی بلبل صفیر
نوا سنجِ کشمیرِ مینو نظیر
چو اندر سرا بود در بستہ داشت
چو رفت از سرا تختہ را وا گذاشت
یکی گفتش ای شاعرِ دل رسی
عجب دارد از کارِ تو ہر کسی
بہ پاسخ چہ خوش گفت مردِ فقیر
فقیر و بہ اقلیمِ معنی امیر
زِ من آنچہ دیدند یاران رواست
درین خانہ جز من متاعی کجاست
غنی تا نشیند بہ کاشانہ اش
متاعی گرانی است در خانہ اش
چو آن محفل افروز در خانہ نیست
تہی تر ازین ہیچ کاشانہ نیست
۔۔۔۔۔
ترجمہ
از محمد یعقوب آسی
کیا سوہنے شعر سنا گیا، ناں غنیؔ دسیندے وِیر
اوہ پنچھی باغ بہشت دا، رہندا سی وچ کشمیر
جدوں گھر وچ ہوندا اپنے، اوہ لیندا آپ نوں تاڑ
جدوں باہر کدھرے جاوندا، اتے کھلے چھڈ کواڑ
کسے بیلی اک دن پچھیا، دل کھچویں تیرے بول
ایہ گھُنڈی تاڑ کواڑ دی، ایہنوں آپ شاعرا، کھول
اُس دانش مند فقیر نے گل پرتی، گنڈھ نکھیڑ
اُس درھم دِیناراں لوڑ کیہ، جس علم خزانے ڈھیر
ایہ سجن جو کچھ ویکھدے، ایہ سارا سچ، بجا
بن میتھوں ایتھے ہور کیہ؟ ایہ توں مینوں سمجھا
گھر اپنے اندر آ بہوے، جد گھر دا مان غنی
کوئی چیز نہ اس دے مل دی،جو اس گھر لئی بنی
جد چن پرھیا دا نہ دِسے، پھر کندھاں کالی رات
اِنہاں جیہا نکھد کیہ ہوونا؟ کچھ پلے پئی آ بات؟
۔۲۴۔جنوری ۲۰۱۸ء
No comments:
Post a Comment