شاعر: محمد یعقوب آسی
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
نوایِ حیات ۔(نظم)۔
کشیدم انتظارِ یک نوایِ دلبرانہ
نشستم بر کنارِ کویِ تو روز و شبانہ
مرا دو گوش کر شد ناشنیدہ ہیچ غوغا
نمی دانم خطابم کردہ می بودند یا، نہ
نہادہ بر سرِ راہے چنان چو لاشہ ام من
نوایِ تو اگر شنوم یکی، زندہ شوم من
مرا صدہا شباب آرد، زِ دہنت نغمہء ”قُم“۔
زِ رغبت اِیستم اَرچہ کشم صدہا ستم من
۔۳۱۔جنوری ۲۰۱۹ء
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
قطعہ
شغالے در شبِ یخ جیر می کرد
کہ بابایم شہ شاہان بودہ
بہ وے بچگان او دادہ جوابے
ترا چہ کم نصیبا، ہم ترا چہ
۔۷۔اپریل ۲۰۱۸ء
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
فردیات
رسن می ساز گیسو را، بزن این دشنہء ابرو
نہم گردن، سرم می بر، گرت شوقِ شکار آمد
تا نہ ہشیار شدے نخچیرے
دام ہم رنگِ زمین آوردند
۔۹۔ستمبر ۲۰۱۶ء
۔۔۔
گاہے گاہے بازگشتِ آن صدا خواہم شنم
تا رَوِ آن دردِ کہنہ اندرونِ جان دَوَد
۔۱۰۔مارچ ۲۰۱۷ء
۔۔۔
قطعہ
اے کہ گرگے را شبانے ساختی
عصمتِ ما پیشِ وَے انداختی
احترامِ آدمی چوں یاختی
آبروئے مسندت واساختی
تختِ بلورینِ خود را تاختی
دَشنہ در حلقومِ خویش انداختی
۔۲۲۔جنوری ۲۰۱۹ء
۔۔۔
No comments:
Post a Comment